Beskid Śląski (Skrzyczne)

Postanowiłem powtórzyć trasę sprzed trzech miesięcy. Tamtego czasu, po raz pierwszy stanąłem na Skrzycznem - najwyższym szczycie Beskidu Śląskiego. Ze względu na hardkorową wyprawę, widoków nie było w ogóle. Tego dnia miało być inaczej...  

Miejsce: Beskid Śląski

Cel: Skrzyczne (1257 m n.p.m.)

Trasa: Przełęcz Salmopolska Malinów (1117 m) Malinowska Skała (1152 m) Skrzyczne Hala Jaworzyna Szczyrk

Długość trasy: 13 km

Pogoda: nie dopisała

Widoczność: paradoksalna

Déjà vu - tak najkrócej można opisać moją pierwszą majową wycieczkę. Apetyt na zdobycie Skrzycznego w korzystnych warunkach miałem bardzo duży. Tym bardziej, że w czasie jazdy autokarem Słońce przebiło się przez gęsto rozstawione chmury. Co prawda szczyty powite były mgłą lecz słoneczko pobudzało nadzieję...

Na Przełęczy Salmopolskiej było bardzo zimno. Mimo, iż śniegu już nie było, temperatura wynosiła ledwie kilka stopni. Przełęcz wyglądała zupełnie inaczej niż 3 miesiące temu. Brak śniegu i obecność soczystej zieleni spotęgowały to wrażenie.

Podążając w kierunku Malinowskiej Skały, mija się niezwykle ciekawy obiekt, którym jest Malinowska Jaskinia. Jej długość to ponad 230 m, zaś głębokość - ponad 22 m. Obfituje ona w kominy oraz półki skalne. Korytarze schodzą pod ostrym kątem, co czyni ją jeszcze ciekawszą. Wejście ułatwia drabinka. Dalszą penetrację należy jednak zostawić już speleologom. Ze względu na wypadki niedoświadczonych turystów GOPR-owcy usunęli pozostałe ułatwienia. Pozostały tylko haki na liny. Taka asekuracja jest tam niezbędna.

                   

My natrafiliśmy na jaskinię bardzo śliską i mokrą. Przyznam szczerze, że bardzo chciałem do niej wejść. Niestety zabrakło mi odwagi. Postanowiłem sobie jednak, iż za 2 miesiące (znów będę przemierzał trasę od przeł. Malinowskiej), jeśli tylko pogoda dopisze, na pewno do niej zejdę.

Przez całą trasę przypominałem sobie wyprawę sprzed prawie 100 dni. Teraz znam prawie każdy centymetr tej drogi. Przez dłuższy okres czasu towarzyszył nam strumyk, który szczególnie przykuł moją uwagę. Otóż co jakiś czas, dało się na nim zaobserwować jakąś dziwną biało-żółtą maź. Przypominało to jakby piankę / gąbkę o bardzo małej gęstości. Pochodzenie tego czegoś, nie zostało jednak wyjaśnione...

Dłuższy odpoczynek miał miejsce na szczycie Malinowskiej Skały. Dopiero dziś mogliśmy zaobserwować pełne piękno tego miejsca. Przy skale wszyscy robili sobie zdjęcia.

 

1-4) na Malinowskiej Skale...

Teraz czas przyszedł na kilka kilometrów na otwartej przestrzeni. Powoli wchodziliśmy w gęstą mgłę. Widoczność stawała się coraz bardziej ograniczona. Trzy miesiące temu przy tym fragmencie trasy piechurkowało się po metrowej warstwie śniegu. I w takiej gęstej mgle powoli zbliżaliśmy się do Skrzycznego...

1-3) gdzieś między Malinowską Skałą a Skrzycznem

Na szczycie widać było dokładnie to samo, co w marcu. Wielka szkoda... Może kiedyś aura się nade mną zlituje. Na pocieszenie została sjesta w pobliskim schronisku.

Całą trasę od przełęczy do schroniska pokonaliśmy o niebo szybciej niż w zimie. Dzięki temu w schronisku mogliśmy spędzić więcej czasu. Teraz pozostawało już tylko zejście do Szczyrku.

Całe Skrzyczne jest rajem dla miłośników ostrej jazdy na dwóch kółkach. Zbocze pokryte jest wieloma kilometrami różnego rodzaju tras, ścieżek, kamieni itp. Spotkaliśmy kilka takich osób pędzących szaleńczo ku dołowi. Gratulujemy im odwagi!

Zejście do Szczyrku nie było jakieś specjalnie ciekawe. Trudne były zwłaszcza stromsze odcinki, na których łatwo o poślizgnięcie. Tego dnia, paradoksalnie, widoki były coraz lepsze wraz ze spadkiem wysokości.

Dopiero na samym dole w Szczyrku widać było ogrom mgły, która spowiła cały Beskid Śląski...

Najlepsze jednak było to, iż nie spadła ani jedna kropla deszczu. Jak wiadomo następnego dnia zaczęły się obfite ulewy, które spowodowały powódź... Czyżby szczęście w nieszczęściu?

Wycieczkę więc zaliczyć można do udanych, a zorganizowało Koło PTTK przy Zakładzie Stalownia. Podziękowania zwłaszcza dla kol. Janusza Pustułki za świetną organizację oraz cukierki w autokarze.

Beskid Śląski (Skrzyczne)

Ledwie minął tydzień a ja znów powróciłem do Beskidów. Bardzo miłe uczucie - szkoda tylko że mogę je zaznać tak rzadko...

No ale przecież góry są m.in. po to aby od tych narzekań się uwolnić, tak więc już z nimi kończę, a przechodzę do wspomnień z tej (podkreślam) niesamowitej wyprawy, które jak zawsze szczegółowo opiszę.

Miejsce: Beskid Śląski

Cel: Skrzyczne (1257 m n.p.m.)

Trasa: Przełęcz Salmopolska Malinów (1117 m) Malinowska Skała (1152 m) Skrzyczne - Szczyrk (zjazd wyciągiem)

Długość trasy pieszej: 8 km

Aura: zimowooo-zimowa

Widoczność: do kilkunastu metrów / miejscami brak (tak więc opisywanie szczytów mam na dziś z głowy)

Poranek przywitał Nas paskudną pogodą. W Krakowie padał marznący deszcz ze śniegiem co sprawiało, że samo dojście na miejsce zbiórki było dość trudnym przedsięwzięciem. Grunt jednak to optymizm, z uśmiechami na twarzy ruszyliśmy w kierunku Beskidu Śląskiego, który przywitał nas opadami oraz gęstą mgłą. Mimo nieubłaganej pogody szczęśliwie dotarliśmy na początek naszej wyprawy, a mianowicie Przełęcz Salmopolską wznoszącą się dumnie nad Szczyrkiem i Wisłą.

Wszystkie znaki na niebie zapowiadały, że będzie to niezwykle ekstremalna wyprawa. Zaczęło się od samej ilości śniegu. Nie było go mniej jak 70 cm, a ponadto miejscami jego warstwa sięgała ponad 2 metrów. Oczywiście nie był to koniec atrakcji. Kolejną przeszkodą był szlak, a właściwie to jego brak. Nie dość, że szlak był kompletnie nieprzetarty, to jeszcze szron na drzewach zasłaniał znaki. Oj, ale nie myślcie, że znowu narzekam. Szczerze mówiąc, muszę przyznać, że piechurkowanie takim szlakiem okazało się to fantastyczną przygodą, jednak z pewnością nie odważyłbym się na przemierzanie tej trasy będąc samemu. W tej sytuacji z pomocą przyszli przodownicy górscy, którzy jak zawsze licznie przybyli na wycieczkę.

No i zaczęło się... Początkowo marsz przypominał bardziej brodzenie w śniegu, jednak i tak ochoczo ruszyliśmy ku Malinowskiej Skale! Dotarliśmy tam po ok. 1,5 h. Na szczycie uwagę zwracają formacje skalne, które dziś były akurat oszronione. Nastąpił czas na krótki, lecz w pełni zasłużony odpoczynek. Jedzenie bułki następowało w towarzystwie obfitych opadów, a śnieżek oczywiście był po uda!

Malinowska Skała

Można powiedzieć, że takiej aury nikt się nie spodziewał. Z każdym pokonywanym kilometrem warstwa śniegu była coraz wyższa. Do tego sam opad nie należał do tych najprzyjemniejszych. Przez silny, porywisty wiatr, płatki śniegu uderzały w Nas z wielką siłą. Uwagę zwracała także niezwykła przyroda, która nas otaczała. Bajecznie oszronione drzewa dotrzymywały Nam towarzystwa przez cały dzień. Inną sprawą był fakt, że mgła ograniczała widoczność do ledwie kilku metrów. I właśnie tu warto powiedzieć o fenomenie miłośników gór, którym taka pogoda w ogóle nie przeszkadzała.

Po odpoczynku ruszyliśmy w kierunku Skrzycznego. O ile w lesie, szlak nie sprawiał większych problemów, to na otwartych przestrzeniach toczyliśmy z nim prawdziwą walkę o przetrwanie. Brodzenie w śniegu, brak jakiejkolwiek widoczności, a do tego bardzo silne podmuchy wiatru pozwalały Nam się poczuć tak, jakbyśmy byli w Himalajach na niesamowicie ekstremalnej wyprawie górskiej. Były momenty, w których byłem po prostu w pustce. Biały śnieg, biała mgła, do okoła biało. Zero orientacji w terenie. Mogłem iść wyłącznie po śladach prowadzących grupę. Niepewny grunt również mi towarzyszył. O ile w niektórych miejscach pod stopami czuć było kamienie, to stawiając kilka kroków naprzód wpadało się w metrową zaspę. Dla koneserów gór było to fantastyczne przeżycie!

Po kilku następnych godzinach zmarznięci, przemoczeni ale szczęśliwi osiągnęliśmy najwyższy szczyt Beskidu Śląskiego. Na Skrzycznem mogliśmy (wyłącznie w wyobraźni), podziwiać niezwykle piękną panoramę okolicznych gór. Zmuszeni warunkami atmosferycznymi szybko udaliśmy się do pobliskiego schroniska. Po wejściu mogliśmy odetchnąć z ulgą - zrobiło się ciepło i przytulnie. Przybiliśmy pieczątki, a ponadto korzystając ze znajdującego się tam telewizora kibicowaliśmy Adamowi Małyszowi. Przy jego próbie rozległy się okrzyki „leeeeć Adaś” i rzeczywiście doping Naszej grupy okazał się bardzo pomocny - zaniosły orła z Wisły aż na 2 miejsce (po pierwszej serii był na 13. miejscu).

 1) na najwyższym szczycie Beskidu Śląskiego, 2) schronisko PTTK na Skrzycznem

Wspaniale spędzany czas upływał bardzo szybko. Zrobiło się dość późno co wywarło na Nas decyzję powrotu do Szczyrku wyciągiem narciarskim. Podczas zjazdu wiatr dawał mi nieźle w kość. Podczas kilkuminutowego zjazdu dłonie praktycznie zamarzły. Pozostało mi wpatrywanie się na zjeżdżających narciarzy. Generalnie, żeby zjechać ze Skrzycznego należy skorzystać z dwóch wyciągów. W połowie zjazdu następuje przesiadka. Taka przyjemność kosztuje sobie 6 zł za jeden wyciąg, a więc w sumie 12 zł. Jak dla mnie - straszna drożyzna.

Do Szczyrku dotarliśmy cali i zdrowi, po czym szybko udaliśmy się do autokaru. Wycieczka powoli dobiegała końca. Powrót w autokarze urozmaicały liczne rozmowy i wesołe śpiewy. Ja mogłem emocjonować się wspaniałymi przeżyciami... oraz znów przemoczonymi butami. Na całe szczęście była to moja (mam nadzieję) ostatnia zimowa wyprawa w tym sezonie.

Wyprawę zorganizowało Koło PTTK przy Zakładzie Automatyzacji (w skrócie ZA). Coś czuję, że jeszcze nieraz się z nimi wybiorę. Zamieszczone zdjęcia są autorstwa uczestników tej najbardziej ekstremalnej wyprawy w moim życiu.

Do zobaczenia w coraz bardziej wiosennych górach już w kwietniu!