Tatry Wysokie (Rysy)

Miejsce: Tatry Wysokie

Cel: Rysy

Trasa: Palenica Białczańska  Wodogrzmoty Mickiewicza  Schronisko PTTK nad Morskim Okiem  Czarny Staw pod Rysami  TPG Rysy (2499 m)  Przełęcz Váha (2340 m)  Chata pod Rysmi (2250 m)  Rázcestie nad Žabím potokom  Popradské pleso (1500 m)  Štrbské Pleso

Długość trasy: 24 km

Czas przejścia bez odpoczynków: ok. 9 h

Czas przejścia ogólnie: ok. 11 h

Prowiant: 2 bułki, Snickers Super, Kit Kat, tabliczka Milki, Knorr Nudle

Pogoda: skrajnie zmienna (słońce, porywisty wiatr, silne zachmurzenie, kapuśniaczek, ulewa oraz... grad + grzmoty) (!)

Widoczność: zasadniczo kiepska, ale im niżej tym lepsza

Nadszedł ten wielki dzień. Tym razem znów miała być to wycieczka naszego życia. Naturalnie wszystko zależało od pogody, a ta już przed wyprawą skutecznie mnie rozzłościła.

Piątek 24 VII, pogoda po wieczornej Kronice: "W sobotę przewaga chmur, po południu lokalne burze, nie liczmy na chwile ze Słońcem. W niedzielę pogodnie, bez opadów". Myślałem, że padnę jak to usłyszałem tym bardziej że w piątek również było słonecznie. Nie chciałem znów moknąć, pozostało liczyć na cud.

Sobota 25 VII, godzina 4:50 - Wstaję. Co widzę za oknem ? Deszcz, chmury, deszcz, deszcz i deszcz. Fantastycznie. No cóż, zbieram się. Po godzinie jestem na miejscu zbiórki i co się stało z pogodą ? Nic, nadal deszcz, chmury, deszcz, deszcz i deszcz.

W autokarze zasypiam, budzę się koło Rabki. I co widzę za oknem ? Cud ! (taki maleńki) - Tuż nad Podhalem opadła gęsta warstwa chmur a nad nimi zobaczyłem Tatry. Były ciemne, nieoświetlone, tylko najwyższe szczyty zakryte chmurami, a tak to wszystko od Nosala po Giewont było widać. Bielskie, Wysokie, Zachodnie - piękny widok!

godz. 8:30 - Jesteśmy w Palenicy. Droga do Morskiego Oka to straszna nuda więc nie ma co opisywać. Muszę jednak wspomnieć, że pierwszy raz pokonuję tę drogę latem. Natomiast zimą byłem tu już 2 razy.

9:20 - Wodogrzmoty Mickiewicza. Zaczęliśmy grać w skojarzenia, które umiliły nam trasę i co najważniejsze zza chmur wyszło Słońce.

jeden z trzech Wodogrzmotów Mickiewicza

10:25 - Schronisko nad Morskim Okiem. Dziesięć minut przerwy. Szybki skok po pieczątki. Chwila na bułkę i Snickersa. Ruszamy dalej.

1) Schronisko nad Morskim Okiem, 2-3) Morskie Oko

Obchodząc Morskie Oko robiliśmy parokrotnie postoje na "chwilę dla fotoreportera", ze szczytów okalających ten staw było widać jedynie Mnicha. Mięguszowieckie, a tym bardziej Rysy spowite były chmurami.

1-9) wokół Morskiego Oka

Podejście pod Czarny Staw wymaga zaś stawiana wielkich kroków. Powoli, bez pośpiechu pokonaliśmy ten odcinek. Nie warto było męczyć się przed łańcuchami.

11:20 - Czarny Staw pod Rysami. Dziesięć minut przerwy na chwilę dla fotoreportera oraz Kit Kat'a. Naszą uwagę zwrócił śnieg w żlebach, Oczywiście szczytów nie było widać w ogóle, wspaniale natomiast prezentowało się Morskie Oko z góry wraz ze schroniskiem.

W każdym razie decyzja już została podjęta. Nie ma odwrotu - zdobywamy Rysy!

1-2) Czarny Staw pod Rysami, 3) otoczenie Stawu, 4) początek Czarnostawiańskiej Siklawy 5) Schr. nad Morskim Okiem

11:50 - Opuszczamy brzeg Czarnego Stawu, teraz droga prowadziła już tylko ostro pod górę. 

11:55 - Pierwsze kroki po śniegu - był bardzo śliski. Chwilowy brak ostrożności mógł skończyć się nieciekawie. Idąc dalej droga stawała się coraz bardziej kamienista.

12:30 - Bula pod Rysami. Pięć minut postoju. Robiło się coraz zimniej. Milka okazała się w takiej sytuacji idealnym rozwiązaniem.

Do póki nie weszliśmy w chmury wspaniale było widać Czarny Staw, a za nim Morskie Oko - widok godny polecenia. Obok stawów uwagę zwracał charakterystyczny szlak prowadzący na Szpiglasowy Wierch - a mianowicie Ceprostradę.

13:00 - Pierwsza seria łańcuchów. Teraz dopiero rozpoczęła się prawdziwa wspinaczka. Od tego momentu podejście na Rysy to po prostu same łańcuchy, które niewątpliwie ułatwiły nam drogę. Pewne fragmenty wymagały odwagi, techniki i doświadczenia. Nie trudno było o poślizgnięcie. Podczas tych momentów serce biło mi mocniej.

 

13:20 - Zaczyna padać kapuśniaczek. Nie ma to jak wspinaczka po śliskich skałach i łańcuchach. Ostatni raz zobaczyłem w tym dniu Czarny Staw i Morskie Oko. Od tej strony nadciągnęły gęste chmury.

1-4, 6-8 i 11-12) szlak na Rysy (trudności, ekspozycje), 5 i 9) Czarny Staw pod Rysami, w tle Morskie Oko, 10) oba stawy już w chmurach

13:55 - Tuż, tuż pod Rysami. Co prawda szczyt zakryty w chmurach ale odwracając się mogłem podziwiać Niżne Rysy.

1-6) szlak na Rysy (trudności, ekspozycje)

14:15 - Rysy. 2499 m n.p.m.! Udało się! Z Rysów przy dobrej pogodzie widać bodajże ponad 100 szczytów. My mogliśmy podziwiać tylko jeden - Słowackie Rysy (2503 m).

1) Widok zarejestrowany na 10-15 minut przed momentem zdobycia Rysów, 2-4) końcowa faza podejścia na Rysy, 5-6) wierzchołek Rysów

Nastąpiła ulewa. A po chwili... grad! Białe kulki zaczęły na nas spadać niczym grom z jasnego nieba. Myśleliśmy, że już gorzej być nie może, a tu nagle... grzmoty! Istna groza! Burza na takiej wysokości, to dopiero przeżycie! Na szczęście nikomu nic się nie stało. Ze szczytu zapamiętałem także pewnego faceta, który beznamiętnie palił sobie skręta.

Po pięciu minutach rozkoszowania się gradem oraz zdobyciem Rysów, zmuszeni pogodą, zaczęliśmy schodzić. Chcieliśmy jak najszybciej dojść do Schroniska pod Wagą by choć trochę osuszyć się z deszczu.

Jak wiadomo, lepiej stromiej wyjść i łagodniej zejść - tak właśnie było w naszym przypadku. Szczerze mówiąc nie wyobrażam sobie zejścia po polskiej stronie Rysów. Kto był na szczycie, ten wie o czym mówię. Mimo wszystko początkowe schodzenie okazało się bardzo trudne. Trudno stawiać kroki będąc kompletnie przemoczonym.

14:40 - Ustaje grad. Zanika deszcz. Dochodzimy do przełęczy Waga. Już wtedy widzieliśmy schronisko myśląc już tylko o tym by jak najszybciej tam dojść.

15:00 - Schronisko pod Wagą. Nareszcie! Niesamowite jest to, że taki obiekt powstał na takiej wysokości. Schronisko jest dosyć małe, po wejściu do środka utopiliśmy się w tłumie ludzi. Na wieszaku wisiało mnóstwo przemoczonych kurtek i peleryn. Cudem znaleźliśmy wolne miejsce, a gdy już usiedliśmy - to na dobre. W schronisku spędziliśmy ponad godzinę.

W tym czasie rozmawialiśmy, oglądaliśmy wnętrze schroniska oraz patrzyliśmy na ceny. Np. pół litra gorącej herbaty za jedno euro wydawało nam się bardzo sympatyczne, o tyle to, co potem musiałem zrobić (a właściwie ile musiałem zapłacić) lekko mną wstrząsnęło.

Prawie wszyscy zamawiali przede wszystkim gorącą herbatę, natomiast ja miałem ekspresową zupkę. Podchodzę z miską do okienka i dowiaduję się że wrzątek kosztuje... 1 € (4,40 zł). Nawet jak na te warunki to jedno euro wydawało się mocno przesadzone. W polskich schroniskach za wrzątek nie zapłaci się więcej jak 50 groszy.

W takim wypadku lepiej było kupić już te pół litra herbaty, ale z drugiej strony zupka nie mogła się zmarnować. Przynajmniej mocno mnie zagrzała.

16:15 - Wychodzimy ze schroniska. Do Szczyrbskiego Jeziora prawie 3 h drogi. Przestało padać. Ładnie było widać Kopę Popradzką a po chwili Żabie Stawy Mięguszowieckie.



16:35 - Łańcuchy przy zejściu. Na szczęście nie okazały się zbyt trudne i bez problemu sobie z nimi poradziłem. Niestety zaczęło coraz mocniej padać, a z każdą chwilą padało mocniej. Musiałem wyjąć pelerynę przeciwdeszczową. Okazała się bardzo pomocna. Miałem nadzieję, że już nie będzie padać, a tutaj wielkie rozczarowanie. Przez następną godzinę schodziłem zakosami Żabią Doliną tonąc w deszczu.

17:45 - Droga łączy się ze szlakiem niebieskim. Do Popradzkiego Stawu jeszcze tylko pół godziny. Przestało padać. Po całym dniu spędzonym na graniach i turniach wkroczyłem mokrą stopą w pasmo kosodrzewiny i regla górnego.

 
18:10 - Popradzki Staw. Schronisko. Dosłownie pięć minut postoju. Czas nas gonił. Skok po pieczątki i raz, dwa, trzy, jesteśmy na drodze do Szczyrbskiego Jeziora.

1) Schronisko nad Popradzkim Stawem, 2) Popradzki Staw, 3) Pejzaże okalające Popradzki Staw

18:40 - Cudowne widoki przy zejściu. Mogliśmy podziwiać Dolinę Złomisk z okalającymi ją szczytami.

Dochodząc do Szczyrbskiego Jeziora mogliśmy podziwiać kompleks skoczni. Droga prowadziła już gęstym lasem.

19:30 - Szczyrbskie Jezioro. Meta naszej wędrówki. Zmęczeni i przemoczeni, ale zadowoleni - to najważniejsze!

Robiło się już coraz ciemniej. Z autokaru mogliśmy podziwiać jadać drogą m. in. Sławkowskiego i Łomnicę. Te widoki napełniły nas pozytywnie na wiele dni.

Wspaniale było zdobyć najwyższy punkt w Polsce. Z pewnością kiedyś wrócimy na Rysy...