Nastał kolejny weekend moich niesamowitych wakacji. W tak cudowną pogodę, aż chciało się uciec z Krakowa jak najdalej...
Cel: Zdobycie najwyższych szczytów Pienin i Beskidu Sądeckiego
Trasa: [część pienińska ->] Jaworki - Schronisko pod Durbaszką
Wysoka (1050 m) Przełęcz Rozdziela [część sądecka ->] Bacówka na
Obidzy Wielki Rogacz (1182 m) 
Radziejowa (1262 m) Przehyba (1173 m) Schronisko PTTK na Przehybie
Długość trasy: 22-23 km
Pogoda: cudowna
Widoczność: bardzo dobra
Plecak: ciężki
Można by uznać, że w porównaniu z tatrzańską walką o życie, spokojna i bezpieczna wyprawa w okolice Szczawnicy nie była niczym ciekawym. Prawda jednak była inna, gdyż ta wyprawa na swój sposób była wyjątkowa. Do tej pory przeważającą część mych wypraw z PTTK stanowiły wycieczki jednodniowe. Na palcach jednej ręki mogę wyliczyć wyjazdy wielodniowe. Charakteryzowały się one m. in. faktem, iż wielki i ciężki plecak zawsze zostawał w ośrodku, w którym nocowaliśmy. Tym razem jednak było inaczej.
Nocleg zaplanowany był w bardzo dobrze znanym mi schronisku na Prehybie. Z racji tego, że znajduje się ono na wysokości prawie 1200 m n.p.m. autokar nie mógł tam wyjechać toteż cały ciężar musieliśmy założyć na własne plecy. Przed wieloma laty właśnie tak się chodziło...
Do Jaworek przyjechaliśmy nadzwyczaj szybko, wystartowaliśmy już przed godziną 9. Najważniejszym jednak była wspaniała, ciepła i słoneczna aura. Pogoda była cudowna co doskonale widać na zdjęciach.
Już z dołu widzieliśmy nasz pierwszy cel jakim był Durbaszka.
Brązowy budynek na polanie wyróżniał się w otoczeniu lasu. Z Jaworek
prowadzi tam szutrowa droga, idealna na rozgrzanie. Plecak rzeczywiście
ciążył, wzięcie kilku litrów wody dawało się we znaki. Początek wyprawy
odznaczał się więc spokojnym tempem.
Wraz z podejściem, widoki były coraz rozleglejsze. Pienińskie pagórki wspaniale współgrały z czystym, niebieskim niebem. W dole była Szczawnica, zaś na ostatnim planie pojawiły się Gorce oraz Beskid Sądecki. Co ciekawe, na trasie minęliśmy wannę napełnioną wodą.
Po ok. 3/4 godziny dotarliśmy do Durbaszki. Po przybiciu pieczątek nastała chwila relaksu. Po zjedzeniu kanapki i nawodnieniu się nie poczułem aby plecak stał się lżejszy. Ciężki trud wynagradzały widoki. Z tego miejsca są one fantastyczne. Wspaniale prezentowały się przede wszystkim Trzy Korony. Bardzo przyjemnie się siedziało w takiej ciepłocie. Co ciekawe, w schronisku gościli także wojskowi.
Dzisiejsza trasa była bardzo długa, postój w schronisku nie trwał zbyt długo. Kolejny etap trasy dalej prowadził pod górę aż na główny grzbiet Małych Pienin. Tam mogliśmy się zachwycać wielkimi łąkami na tle pagórków.
Przez chwilę nastąpiło uspokojenie stopnia trudności trasy. Była to wspaniała chwila na ustatkowanie oddechu. Coraz ciekawej zaczęło robić się wraz z dojściem ku Wysokiej będącej najwyższym szczytem Pienin. Droga nagle zaczęła opadać gwałtownie w dół po czym nagle jak sinusoida zaczęła piąć się do góry w taki sposób, że były momenty, w których musiałem użyć rąk. Mogliśmy się poczuć prawie jak w Tatrach - było naprawdę stromo. Później sytuacja powtarzała się jeszcze kilka razy aż w końcu po specjalnie ustawionych, metalowych schodach dotarliśmy na Wysoką.
Cóż mogę powiedzieć o widokach - były wspaniałe. Przede wszystkim dalekie Tatry, które delikatnie skryły się w chmurach. Dalej masyw Sokolicy i Trzech Koron - kolejna perła Małopolski. W tyle z kolei ujrzeliśmy nasz cel wędrówki czyli wieżę przy schronisku na Prehybie. Widok ten uświadomił mnie, że czeka Nas jeszcze bardzo długa wędrówka. Bujna i soczysta zieleń dookoła zachwycała. Okazała się więc to wspaniała nagroda za trud poniesiony przy wspinaczce na Wysoką.
Zejście z tego stożka nie należało to zbyt bezpiecznych. Chcieliśmy obejść szczyt od południowej strony. Wiązało się to z bardzo stromym zejściem, na którym - niestety - znajdowało się mnóstwo maluśkich kamyczków. W takiej sytuacji nawet najlepszy but nie pomoże skoro nogę nie stawia się na ziemi, lecz na kamieniach. Dodatkowo ciążący plecak naciskał na moje tyły, toteż moje ciało przez cały ten czas miało ochotę bezwładnie polecieć do przodu w dół. Kilka razy rzeczywiście się poślizgnąłem na całe szczęście z pomocą przyszły moje kije. Powolnym tempem udało się pokonać ten trudny moment.
Od tej pory zmieniliśmy kierunek poruszania się ze wschodniego na północny. Praktycznie cały czas towarzyszyły nam pasma Beskidu Sądeckiego. Cel naszej wyprawy wciąż wydawał się daleki. Mam tu na myśli zwłaszcza Radziejową, która dumnie górowała nad pozostałymi szczytami.
Na niebie pojawiły się białe obłoczki co tylko upiększało otaczający nas krajobraz. Wędrówka trawiastymi formacjami działała na wyobraźnię. Pieniny przyciągają swoją magią. Są po prostu wyjątkowe i nietrudno się w nich zakochać.
Około godziny 12. dotarliśmy do przełęczy Rozdziela gdzie zaczynała się sądecka część naszej trasy. Kolejna obszerna łąka była idealnym miejscem na spoczynek i posiłek. Gorce z Lubaniem i Turbaczem, Szczawnica oraz Trzy Korony były doskonale widoczne. Było czym nacieszyć oko.
Dzień wydawał się szybko mijać. Po kolejnych kilkudziesięciu minutach dotarliśmy do przełęczy Obidza, obok której znajduje się Bacówka. Można tam coś zjeść a przede wszystkim dobrze wypić w niedrogiej cenie.
Cel: Zdobycie najwyższych szczytów Pienin i Beskidu Sądeckiego
Trasa: [część pienińska ->] Jaworki - Schronisko pod Durbaszką
Wysoka (1050 m) Przełęcz Rozdziela [część sądecka ->] Bacówka na
Obidzy Wielki Rogacz (1182 m) Radziejowa (1262 m) Przehyba (1173 m) Schronisko PTTK na Przehybie
Długość trasy: 22-23 km
Pogoda: cudowna
Widoczność: bardzo dobra
Plecak: ciężki
Można by uznać, że w porównaniu z tatrzańską walką o życie, spokojna i bezpieczna wyprawa w okolice Szczawnicy nie była niczym ciekawym. Prawda jednak była inna, gdyż ta wyprawa na swój sposób była wyjątkowa. Do tej pory przeważającą część mych wypraw z PTTK stanowiły wycieczki jednodniowe. Na palcach jednej ręki mogę wyliczyć wyjazdy wielodniowe. Charakteryzowały się one m. in. faktem, iż wielki i ciężki plecak zawsze zostawał w ośrodku, w którym nocowaliśmy. Tym razem jednak było inaczej.
Nocleg zaplanowany był w bardzo dobrze znanym mi schronisku na Prehybie. Z racji tego, że znajduje się ono na wysokości prawie 1200 m n.p.m. autokar nie mógł tam wyjechać toteż cały ciężar musieliśmy założyć na własne plecy. Przed wieloma laty właśnie tak się chodziło...
Do Jaworek przyjechaliśmy nadzwyczaj szybko, wystartowaliśmy już przed godziną 9. Najważniejszym jednak była wspaniała, ciepła i słoneczna aura. Pogoda była cudowna co doskonale widać na zdjęciach.
 |
| 4) w dolinie Szczawnica, na ostatnim planie gorczański Lubań (1225 m) |
Wraz z podejściem, widoki były coraz rozleglejsze. Pienińskie pagórki wspaniale współgrały z czystym, niebieskim niebem. W dole była Szczawnica, zaś na ostatnim planie pojawiły się Gorce oraz Beskid Sądecki. Co ciekawe, na trasie minęliśmy wannę napełnioną wodą.
2, 5) schronisko pod Durbaszką, 3) w środkowej części z Jarmuta (794 m) z widoczną, białą wieżą
Po ok. 3/4 godziny dotarliśmy do Durbaszki. Po przybiciu pieczątek nastała chwila relaksu. Po zjedzeniu kanapki i nawodnieniu się nie poczułem aby plecak stał się lżejszy. Ciężki trud wynagradzały widoki. Z tego miejsca są one fantastyczne. Wspaniale prezentowały się przede wszystkim Trzy Korony. Bardzo przyjemnie się siedziało w takiej ciepłocie. Co ciekawe, w schronisku gościli także wojskowi.
Dzisiejsza trasa była bardzo długa, postój w schronisku nie trwał zbyt długo. Kolejny etap trasy dalej prowadził pod górę aż na główny grzbiet Małych Pienin. Tam mogliśmy się zachwycać wielkimi łąkami na tle pagórków.
Przez chwilę nastąpiło uspokojenie stopnia trudności trasy. Była to wspaniała chwila na ustatkowanie oddechu. Coraz ciekawej zaczęło robić się wraz z dojściem ku Wysokiej będącej najwyższym szczytem Pienin. Droga nagle zaczęła opadać gwałtownie w dół po czym nagle jak sinusoida zaczęła piąć się do góry w taki sposób, że były momenty, w których musiałem użyć rąk. Mogliśmy się poczuć prawie jak w Tatrach - było naprawdę stromo. Później sytuacja powtarzała się jeszcze kilka razy aż w końcu po specjalnie ustawionych, metalowych schodach dotarliśmy na Wysoką.
Cóż mogę powiedzieć o widokach - były wspaniałe. Przede wszystkim dalekie Tatry, które delikatnie skryły się w chmurach. Dalej masyw Sokolicy i Trzech Koron - kolejna perła Małopolski. W tyle z kolei ujrzeliśmy nasz cel wędrówki czyli wieżę przy schronisku na Prehybie. Widok ten uświadomił mnie, że czeka Nas jeszcze bardzo długa wędrówka. Bujna i soczysta zieleń dookoła zachwycała. Okazała się więc to wspaniała nagroda za trud poniesiony przy wspinaczce na Wysoką.
Zejście z tego stożka nie należało to zbyt bezpiecznych. Chcieliśmy obejść szczyt od południowej strony. Wiązało się to z bardzo stromym zejściem, na którym - niestety - znajdowało się mnóstwo maluśkich kamyczków. W takiej sytuacji nawet najlepszy but nie pomoże skoro nogę nie stawia się na ziemi, lecz na kamieniach. Dodatkowo ciążący plecak naciskał na moje tyły, toteż moje ciało przez cały ten czas miało ochotę bezwładnie polecieć do przodu w dół. Kilka razy rzeczywiście się poślizgnąłem na całe szczęście z pomocą przyszły moje kije. Powolnym tempem udało się pokonać ten trudny moment.
Od tej pory zmieniliśmy kierunek poruszania się ze wschodniego na północny. Praktycznie cały czas towarzyszyły nam pasma Beskidu Sądeckiego. Cel naszej wyprawy wciąż wydawał się daleki. Mam tu na myśli zwłaszcza Radziejową, która dumnie górowała nad pozostałymi szczytami.
Na niebie pojawiły się białe obłoczki co tylko upiększało otaczający nas krajobraz. Wędrówka trawiastymi formacjami działała na wyobraźnię. Pieniny przyciągają swoją magią. Są po prostu wyjątkowe i nietrudno się w nich zakochać.
4) Przełęcz Rozdziela
Około godziny 12. dotarliśmy do przełęczy Rozdziela gdzie zaczynała się sądecka część naszej trasy. Kolejna obszerna łąka była idealnym miejscem na spoczynek i posiłek. Gorce z Lubaniem i Turbaczem, Szczawnica oraz Trzy Korony były doskonale widoczne. Było czym nacieszyć oko.
Dzień wydawał się szybko mijać. Po kolejnych kilkudziesięciu minutach dotarliśmy do przełęczy Obidza, obok której znajduje się Bacówka. Można tam coś zjeść a przede wszystkim dobrze wypić w niedrogiej cenie.
Powiększone bagaże wymagały częstych postojów, a ten przy bacówce
szczególnie mi się przydał zważając na wariujący aparat wraz z
zacinającym się obiektywem. Powoli wkraczaliśmy w tę najpiękniejszą
część Beskidu Sądeckiego. Bardzo lubię sięgać pamięcią do początku
października roku 2006, kiedy to odbył się kolejny, gimnazjalny rajd
górski im. Józefa Dietla. Byłem wtedy w pierwszej klasie. Pierwsza część
dwudniowej wyprawy prowadziła Głównym Szlakiem Beskidzkim od Rytra
przez Wielki Rogacz, Radziejową do schroniska. Pogoda wtedy dopisała.
Bezchmurne niebo i kapitalne widoki dały zaobserwować się właśnie z
Wielkiego Rogacza. Nigdy wcześniej nie widziałem czegoś tak cudownego.
1) Wielki Rogacz, 2-7) panoramy z okolic Wielkiego Rogacza
Moja radość na powrót w to miejsce po niemal 4 lata była ogromna. Już tuż za Obidzą ponownie otworzyły się tatrzańskie widoki. Wraz ze zbliżaniem się do Wielkiego Rogacza, emocje we mnie kumulowały się. W tamtym momencie Słońce unosiło się nad Tatrami, toteż właśnie to pasmo było gorzej widać. Wspaniale za to przed Tatrami wyrósł grzbiet Małych Pienin, na którym znajdowaliśmy się jeszcze kilka godzin temu. Przy Rogaczu byliśmy tuż po godzinie 15. Można powiedzieć, że wróciłem do korzeni swoich górskich wędrówek.
Trasa prowadziła bardzo widokowymi ścieżkami. Cieszyłem się z tego niezmierne. Powrót w te rejony wiązał się coraz dogłębniejszym odświeżaniem sobie przeszłości. Co ciekawe, wtedy również niosłem kilkudziesięciolitrowy plecak. Pozostaje mi tylko po raz kolejny powiedzieć, że beskidzko-pienińsko-tatrzańskie panoramy zachwycały!
Dzisiejsza trasa miała to do siebie, że największa przyjemność została zostawiona na deser. Zaczynała się już ósma godzina wędrówki kiedy to podjęliśmy próbę wspięcia się na najwyższy szczyt Beskidu Sądeckiego - Radziejową. Oj długie i ciężkie jest na nią podejście. Warto jednak tam iść, bo gdy obejrzymy się do tyłu ujrzymy coś niesamowitego.
Końcowe metry podejścia nie są już takie trudne. O 16:40 zdobyliśmy Radziejową. Porównując stan obecny z tym sprzed czterech lat, stwierdziłem, że zmieniła się tylko jedna rzecz. Mianowicie pojawiła się wieża widokowa. Problemem jednak było to, iż w czerwcu 2010 r. uderzył w nią piorun, częściowo ją uszkadzając. Teren wokół wieży obklejony był taśmą. Zauważyć również dało się inne ostrzeżenia, m. in: Obiekt w likwidacji. Wstęp wzbroniony. Grozi śmiercią.
1-5) na wierzchołku najwyższego wzniesienia Beskidu Sądeckiego
Po wejściu na najwyższy punkt dwudniowej wyprawy zauważyłem, że z wieży schodzi młody człowiek. Powrócił na ziemię w niezmienionym stanie. Był to bodziec do tego aby samemu poigrać z życiem. Początkowo na szczyt wieży zaczęło wspinać się dwóch moich kompanów podróży. Zachęcony tym widokiem, sam przekroczyłem taśmę. Muszę przyznać, że obawa, a nawet strach cały czas mi towarzyszyły. Moje nogi odczuwały presję, nie były już mocne i twarde. Dziwne były myśli, że obiekt ten mógłby się nagle zawalić. Będąc już na górze, kroki stawiałem bardzo niepewnie. Mimo wszystko warto było zaryzykować, gdyż co mogłem ujrzeć z najwyższego szczytu Beskidu Sądeckiego? Po prostu wszystko dookoła.
1-7) panorama widziana z wieży na Radziejowej w kierunku północno-wschodnim
Zaczynając od północy była to Kotlina Sądecka z wyraźnie widocznym Nowym Sączem. W kierunku wschodnim, jak na dłoni miałem resztę Beskidu Sądeckiego, który stanowi głównie kumulację dwóch pasm: Radziejowej oraz Jaworzyny Krynickiej. Oba pasma oddzielone są doliną Popradu, w której usytuowane jest m. in. znane wszystkim Rytro. W kierunku południowym rzecz jasna, zauważyć można było całe pasmo Pienin. Słońce bardzo oślepiało, toteż Tatry przykryły się jego blaskiem. Kończąc oglądanie w kierunku zachodnim dostrzegłem charakterystyczny przekaźnik. Prehyba była coraz bliżej...
1-4) panorama widziana z wieży na Radziejowej w kierunku południowo-zachodnim
Zejście z wieży - także pełne emocji - zakończyło się pełnym sukcesem. Drugi raz na coś takiego raczej bym nie wlazł. Przed nami było jeszcze około 1,5 h drogi. Idąc tędy 4 lata temu pamiętam, że w końcowej fazie zejścia z Radziejowej trafiało się na widokową polankę. Dziś już jej nie ma. Porosły ją iglaczki. Mogłem tym samym zaobserwować zmianę ekosystemu zachodzącego na tym terenie. Takie polany widokowe powinno się moim zdaniem chronić.
Zbliżała się 18, początek dziesiątej godziny w górach. Trasa była rzeczywiście bardzo długa i wyczerpująca. Wyprawy tatrzańskie mają to do siebie, że jak się zdobędzie w połowie dnia szczyt, to później droga prowadzi już tylko w dół. Tutaj było inaczej. Raz pod górę, raz w dół i tak przez cały czas. Taki układ terenu męczył szybciej. Ostatnie etap dojścia do schroniska również prowadził pod górę.
2) Radziejowa (1262 m)
W schronisku również dopisało mi szczęście. Wylądowałem w pokoju, który okno miał na południową stronę czyli innymi słowy mówiąc mogłem podziwiać barwy nieba o zachodzie Słońca na tle Tatr. Było to kolejne cudowne doświadczenie.
Na Przehybie zapadł głęboki wieczór. Obiekt i tak nie pogrążył się w śnie. Co prawda schronisko zajęte było głównie przez naszą grupę jednak przed nim na szerokiej polanie namnożyły się namioty. Efektem tej dużej zbiorowości ludzi było ognisko, na które mimo chłodnego wieczoru chętnie się udałem. Tam nastąpiły liczne śpiewy piosenek typowo górskich. Przy płomieniach chłód mniej dokuczał. Wieczór minął więc we wspaniałej atmosferze, która dopełniła tego cudownego dnia...
3) wieża o wysokości 87 m będąca przekaźnikiem radiowo-telewizyjnym
Co zaś wydarzyło się drugiego dnia? Odpowiedź znajduje się tutaj --> Beskid Sądecki (dzień 2.)
cudnie...muszę tam być...
OdpowiedzUsuń